Jałowiec płożący

Jałowiec płożący - Niski krzew okrywowy o długich pędach pełzających po ziemi, tworzący zwarte kobierce wysokości zaledwie 0,3-0,5 m. Gałązki boczne krótkie, grube, uniesione na końcach, pokryte igłami, ewentualnie drobnymi łuskami o niebieskawej lub szarozielonej barwie. Igły słabo odstające, ostro zakończone, długości 2-6 mm, ustawione najczęściej po 3 w okółku lub po 2 naprzeciw siebie. Jesienią i zimą rośliny zwykle przyjmują charakterystyczny, fioletowy odcień. Roztarte gałązki wyraźnie pachnące, przypominają zapach jałowca sabińskiego, ale o słabszej intensywności. Krzewy dwupienne, rozdzielnopłciowe. Uprawiane w ogrodach rzadko zawiązują nasiona. Szyszkojagody kuliste, do 9 mm średnicy, granatowoniebieskie, pokryte sinym nalotem. W Europie znany już od 1836 roku i nadal uważany za jeden z najlepszych gatunków okrywowych, kontrastujący barwą z jałowcem pospolitym. Krzewy mają małe wymagania siedliskowe i są tolerancyjne w stosunku do podłoża. W naturze rosną na skalistych, nadmorskich klifach, żwirowych zboczach, ale także na terenach bardziej wilgotnych. Gatunek wytrzymały na suszę i mróz. W uprawie polecany do sadzenia na glebach przepuszczalnych, lekko kwaśnych, w miejscach słonecznych. Najlepiej prezentuje się w ogrodach skalnych, na skarpach i murkach.